Σχόλιο του Χρήστου Κατσέτου για την υφέρπουσα ανακίνηση του ζητήματος της αυτοαποκαλούμενης "Μακεδονικής" μειονότητας στην Ελληνική Β.Δ. Μακεδονία.

*Νέα Ενημέρωση
Αν και βρίσκω τις αποψεις του Δρ. Κατσέτου απόλυτα λογικές θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν συζηταμέ με μία λογική χώρα. Η πΓΔΜ, υπό την καθοδήγηση γκρουέφσκι, διακατέχεται από ένα εθνικιστικό παραλήρημα και μια αδιέξοδη εξωτερική πολιτική - από το τίποτα έφτασαν να διεκδικούν εθνικότητα, γλώσσα και βασικά την ίδια μας την ιστορία. Κάτω από αυτές τις καταστάσεις νομίζω ότι οι κανόνες της διεθνούς πολιτικής πάυουν να ισχύουν και χρειάζεται μια σκληρή αντιπαράθεση για την ολοκληρωτική καταστολή του προβλήματος. Όπως ξαφνικά γιγαντώθηκε το πρόβλημα το ίδιο εύκολο είναι να εξαφάνιστει - και μπορουμε να έχουμε και τη συμπαράσταση των "μεγάλων δυνάμεων" γιατί η κυβέρνηση της γείτονος είναι τόσο διαβρωμένη που μπορούν να πετύχουν τους σκοπούς τους ακόμη και χωρις τον μακεδονισμό - η εξωτερικη μας πολιτική πρέπει όμως να σοβαρευτεί.

Ενδιαφέρον σχόλιο από το taxalia

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Ακρίτα
Παραθέτω μία προσωπική άποψη με ιδιαίτερη αναφορά στην υφέρπουσα ανακίνηση του ζητήματος της αυτοαποκαλούμενης "Μακεδονικής" μειονότητας στην Ελληνική Β.Δ. Μακεδονία. Τα σχόλια μου δεν θα περιορισθούν στη μικρή (αλλά οπωσδήποτε υπαρκτή) ομάδα ατόμων με "σλαβομακεδονική" (makedonski) ταυτότητα που αργά ή γρήγορα θα αναγνωρισθεί (αναγκαία και αναπόφευκτα) ως εθνοτική (ή εθνική) μειονότητα. Άλλωστε οι σχετικές διαδικασίες επ' αυτού έχουν ήδη δρομολογηθεί επιτυχώς και το όλο εγχείρημα έχει λάβει σάρκα και οστά.

Το State Department αλλά και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ τάσσονται απερίφραστα υπέρ τής αναγνώρισης της συγκεκριμένης ομάδας ως εθνοτικής μειονότητας. Στο ίδιο μήκος κύματος η έκθεση της Gay MacDougall είναι εξαιρετικά δυσμενής και δυσοίωνη γιά την Ελληνική πλευρά. Και βέβαια το μείζον ζήτημα εν προκειμένω είναι να μην αναγνωρισθεί η συγκεκριμένη ταυτότητα/μειονότητα ως "Μακεδονική" ("Macedonian").

Κατά την άποψη μου το όλο πρόβλημα διέπεται από δύο σκέλη, (α) αυτό της ονομασίας της πΓΔΜ και των σχετικών παραγώγων και (β) της διατύπωσης της ΜΗ ΕΝΙΑΙΑΣ Μακεδονικής ταυτότητας αλλά (αν μου επιτραπεί η χρήση του ιατρικού όρου) και της "διαφορικής διάγνωσης" των Μακεδονικών ταυτοτήτων.

Αναφορικά με το πρώτο σκέλος επικροτώ τις προτάσεις του Ευάγγελου Κωφού. Οι απόψεις μου επί του θέματος έχουν κατατεθεί δημοσίως (βλ. την απάντηση μου στην MGSA-L όσον αφορά στην παρέμβαση του Loring Danforth). http://maillists.uci.edu/mailman/public/mgsa-l/2009-April/010649.html

Σχετικά με το δεύτερο σκέλος της επισήμανσης μου, θεωρώ ότι το Ελληνικό ΥΠΕΞ οφείλει να ανασκευάσει τις σοβαρές κατηγορίες γιά "κατάφορες παραβιάσεις" των δικαιωμάτων δήθεν εθνο-γλωσσικών μειονοτήτων στην Ελληνική Επικράτεια χρησιμοποιώντας εμπεριστατωμένα και αδιάσιστα επιχειρήματα.

Η Ελληνική πλευρά αδυνατεί να διατυπώσει επαρκώς (σε επίπεδο διπλωματίας) την πεμπτουσία της νεοελληνικής ταυτότητας που αντλείται σε ένα μεγάλο βαθμό από την διαχρονική παράδοση της συμμετοχικής Ρωμιοσύνης, του φυσικού προδρόμου του σύγχρονου Ελληνικού έθνους. Η έννοια της Ρωμιοσύνης από πολλές απόψεις είναι παρόμοια με αυτήν της «Ελληνικής Κοινοπολιτείας», η οποία υπερβαίνει φυλετικές διαφορές και γλωσσικά στεγανά. Μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν την έννοια αυτή, σε σχέση με το ιστορικό πλαίσιο της πολυγλωσσίας στην περιοχή των Βαλκανίων, οι αυτόκλητοι σωτήρες και πατρώνες των μειονοτικών δικαιωμάτων μεταφέρουν μία πλασματική εικόνα στους εδώ αναλυτές.

Αναμφισβήτητα το πρόβλημα δεν είναι μονοσήμαντο. Όμως, κατά την γνώμη μου, οι ισχυρισμοί περί δήθεν παρουσίας διισταμένων εθνικών ταυτοτήτων Ελλήνων, Αρβανιτών, Βλάχων και των λεγόμενων «Σλαβομακεδόνων», που βασίζονται αποκλειστικά σε γλωσσικά στοιχεία, οφείλουν να εκτιμηθούν κριτικά, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν τα δεδομένα της εποχής και της περιοχής. Οι ξένοι εμπειρογνώμονες και αναλυτές (αλλά και ορισμένοι μεταξύ των ελλήνων συναδέλφων τους) αδυνατούν να αναγνωρίσουν ότι οι "αλλόφωνοι" γηγενείς του Ρωμαίϊκου μιλετιού (Rum millet) στη Μακεδονία, των οποίων η μητρική γλώσσα ήταν τα βλάχικα, αρβανίτικα ή τα σλαβονικά/σλαβοφανή εντόπια ιδιώματα, όντες πιστοί υπέρμαχοι και κοινωνοί του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, δεν αποτελούσαν «εξελληνισμένες» πληθυσμιακές όμαδες (μέσω εξαναγκασμού ή κατασταλτικής αφομοίωσης), αλλά σημαντικούς φορείς του Γένους με καθοριστική συμμετοχή στην διαδικασία ζύμωσης και διαμόρφωσης της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας και της διάδοσης των Ελληνικών γραμμάτων στην Οθωμανική Ρουμελία πολύ πριν τηναναζωπύρωση των εθνικισμών.

Σημειωτέον ότι αυτές οι κάποτε "αλλόφωνες" ομάδες του Γένους εξακολουθούν να αγωνίζονται αγνά και αταλάντευτα υπέρ του Ελληνισμού. Κατά την γνώμη μου, όσο εξακολουθούμε να βλέπουμε την "πολυφωνία" και τις τοπικές ιδιαιτερότητες της διαχρονικής Ρωμιοσύνης και του Νεότερου Ελληνισμού ως taboo, συμβάλλουμε ακουσίως (ή σε ορισμένες περιπτώσεις συνειδητά) στην αποδυνάμωση των δικαίων θέσεων μας ενώ συγχρόνως διευκολύνουμε την καλλιέργεια κλίματος σύγχυσης εθνο-γλωσσικών ταυτοτήτων στην Ελληνική Μακεδονία και στον ευρύτεροΕλλαδικό χώρο.

Κατά την γνώμη μου, αν δεν προβάλλουμε επειγόντως στη διεθνή κοινότητα τις ιστορικά τεκμηριωμένες και αδιάψευστες θέσεις σχετικά με την πρόσληψη της Ελληνικότητας των νεοτέρων χρόνων, η δημιουργία προηγούμενου (precedent) αναγνώρισης "(Σλαβο)μακεδονικής" μειονότητας θα μπορούσε να εξαπλωθεί στις Βλάχικες και Αρβανίτικες Ελληνικές κοινότητες (δηλ. στη ραχοκοκαλία του Γένους στον Ελλάδικό χώρο) με ολέθριες επιπτώσεις.

Σας ευχαριστώ γιά την φιλοξενία.

Χ.Δ.Κατσέτος

Christos D. Katsetos, MD, PhD,FRCPath
http://www.drexelmed.edu/Home/AboutOurFaculty/ChristosKatsetos.aspx