"Πολιτικά σωστή" Ιστορία δεν σημαίνει αποσιώπηση

των γεγονότων, όσο ειδεχθή και να είναι. Πολιτικά όρθό είναι να παραθέτουμε τα γεγονότα αντικειμένικα, όπως επίσης και την ευρύτερη κατάσταση την εποχή που λάβαν μέρος. Πολιτικά ορθό είναι να αναγνωρίζουμε τις λαμπρές όπως και τις άσχημες στιγμές της Ιστορίας. Πολιτικά ορθό είναι να γνωρίζουμε την Ιστορία, να μαθαίνουμε από αυτή και να κρίνουμε με βάση τα σημερινά κριτήρια.

Το παρακάτω άρθρο, από το ιστολόγιο του Ακρίτα, δείχνει τι είναι πολιτικά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ

«Έσβησαν» το Ολοκαύτωμα της Νάουσας από το βιβλίο Ιστορίας του Δημοτικού!
ΤΟ... μακρύ χέρι των Ρεπούσηδων, που έχει αναλάβει να ξαναγράψει την Ιστορία του τόπου, έφθασε ως φαίνεται μέχρι και τα βιβλία του δημοτικού σχολείου! Όπως αποκάλυψε ο δήμαρχος της Νάουσας, Αν. Καραμπατζός, κατά την ομιλία του στην πρόσφατη εκδήλωση -παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας- στο βιβλίο Ιστορίας που διδάσκεται στα δημοτικά δεν αναφέρεται λέξη για το Ολοκαύτωμα της Νάουσας από τους Τούρκους. Απέδωσε, μάλιστα, το γεγονός αυτό σε κάποιους «φωστήρες» και «ειδικούς», που... κατάφεραν να το διαγράψουν!.. «Εμείς σήμερα αντιστεκόμαστε σ' αυτήν την ισοπέδωση και τους δήθεν προοδευτικούς» υπογράμμισε. Σημειώνεται, ότι το Ολοκαύτωμα της Νάουσας ήταν ανάλογο με αυτό του Μεσολογγίου, αλλά δεν έχει τύχει της ίδιας αναγνώρισης.
Να πώς περιγράφει η Θάλεια Σαμαρά τη σκηνή της μεγάλης θυσίας των γυναικών:
«… Αλαφιασμένες 13 νέες κοπέλες και μανούλες με μωρά στην αγκαλιά, μέσα απ' τα χαλάσματα και τους καπνούς, τρέχουν προς τις ακρινές συνοικίες της πόλης με μια απεγνωσμένη κραυγή στο στόμα: “Στο βουνό, στο βουνό να σωθούμε”. Βγαίνουν στην εξοχή. Σταματούν. Η ανάσα κόβεται. Τα πόδια τρέμουν. Τα μωρά βαραίνουν στις αγκαλιές, μα η ελπίδα τους δίνει φτερά. Κοντεύουν στο γιοφύρι της Αράπιτσας στους Στουμπάνους, ίσως προλάβουν να σωθούν. Μα από μακριά ακούγεται σάλαγος, οχλαγωγή, ξεκαθαρίζει ποδοβολητό αλόγων, φωνές και ουρλιαχτά.

Οι Τούρκοι! “Αχ, Παναγιά μου” θα τις προλάβουν. Κι ύστερα ξέρουν τι τις περιμένει. Ατίμωση και σκλαβοπάζαρο. Η σκέψη τις τρελαίνει. Πνίγονται. Ανασασμός μόνον ο θάνατος. Για μια στιγμή χαμένες, τα σταματάνε. Κάτω απ' τα πόδια τους με βουητό πέφτουν αφρισμένα νερά της Αράπιτσας. Είναι τα νερά τους. Από μικρές ο ήχος αυτός τις νανούριζε, τις συντρόφευε σ' όλες τις ώρες της ζωής τους. Νερά κατάδικά τους, αγαπημένα. Κι ο θάνατος εδώ, στην αφρισμένη τους δίνη, θάναι γλυκός λυτρωμός.
Κι ο χορός ξεκινά. Η πρώτη κοπέλα πέφτει και ακολουθούν κι άλλη, κι άλλη, σφίγγοντας στον κόρφο τους τα βρέφη και ζητώντας συγχώρεση απ' αυτά. Ο απανωτός γδούπος των κορμιών δένεται με τη βουή του καταρράχτη. Ο πόνος, ο λυγμός και το παράπονο πνίγονται. Σβήνουν στους αφρούς. Μα ψηλά στον αέρα ανεβαίνουν ανάλαφρες οι ψυχές».
αναδημοσίευση από το "Παρόν"
Η επανάσταση της Νάουσας συντέλεσε στην απώλεια χρόνου και δυνάμεων για τους Τούρκους, προς όφελος του Αγώνα στη νότιο Ελλάδα.
Για την συνεισφορά της στον Αγώνα για την Ανεξαρτησία από τον Τουρκικό ζυγό η Νάουσα είναι η μόνη πόλη που φέρει τον τίτλο «Ηρωική», με Βασιλικό Διάταγμα από το 1955. (ΒΔ.17/8./1955 ΦΕΚ 240/Α/3-9-1955).

Το Φεβρουάριο του 1822, η Νάουσα παρόλη την ευημερία της θα λάβει μέρος στα πλαίσια της Ελληνικής Επανάστασης. Πολεμικές επιχειρήσεις με αρχηγούς τους Ζαφειράκη Θεοδοσίου και Τάσο Καρατάσιο, με στόχο την δημιουργία ελεύθερου επαναστατικού καθεστώτος στην περιοχή, θα οδηγήσουν στην πολιορκία της πόλης από τα στρατεύματα του Διοικητή της Θεσσαλονίκης Mεχμέτ Eμίν Πασά, γνωστού ως Eμπού Λουμπούτ (ο ροπαλοφόρος). Η πόλη, παρά την ηρωική αντίσταση, θα υποκύψει τελικά στην δύναμη των 12.000 ανδρών του πασά στις 22 Απριλίου 1822, Κυριακή του Θωμά. Ακολούθησαν η καταστροφή της πόλης, λεηλασίες, σφαγές και διωγμοί του πληθυσμού. Αρκετές γυναίκες προτιμούν να σκοτωθούν πέφτοντας με τα παιδιά τους στ' αφρισμένα νερά του καταρράκτη της Αράπιτσας στους "Στουμπάνους" για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Σύμφωνα με τα επίσημα οθωμανικά ντοκουμέντα 409 Ναουσαίοι θα σκοτωθούν, 33 θα εγκαταλείψουν την πόλη και 198 θα λάβουν χάρη, όλοι ως επί το πλείστον άνδρες. Πάνω από 400 γυναικόπαιδα θα πωληθούν ως σκλάβοι. Οι περιουσίες των νεκρών και φυγάδων (655 σπίτια) και της εκκλησίας (226 σπίτια) θα δημευτούν. Ύστερα από αυτό το γεγονός η πόλη θα χάσει για τα επόμενα χρόνια τα προνόμιά της.