Το διαβάσαμε στο εξαιρετικό ιστολόγιο του Ακρίτα
Οι πολιτικοί κρατούμενοι -πιθανώς και οι ποινικοί- είχαν πάντα μια ιστορία να λένε για να δείξουν τον τρόπο που μια δυστυχία μπορεί τεχνητά να μετατραπεί σε ευτυχία ή, πιο συχνά, τον τρόπο που οι εξουσίες κάνουν μια δυσμένη θέση να φαίνεται ευνοϊκή.
Σ' ένα κελί, λοιπόν, για δύο κρατούμενους διαμαρτύρονται οι πέντε κρατούμενοι ότι ασφυκτιούν κι ότι η ζωή τους είναι κόλαση. Μια μέρα ανοίγει η πόρτα του κελιού και οι φύλακες σπρώχνουν μέσα άλλους πέντε κρατούμενους. Οι δέκα εξεγείρονται, ουρλιάζουν, απειλούν κάθε μέρα. Τη δέκατη μέρα ανοίγει η πόρτα του κελιού και οι φύλακες βγάζουν τέσσερις κρατούμενους. Οι έξι εναπομείναντες ανάσαναν.
Το κόλπο είναι πολύ παλιό και τα τελευταία 50 χρόνια εφαρμόζεται με μεγάλη συχνότητα και ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία στη διεθνή διπλωματία.
Η Ελλάδα έχει χρησιμοποιηθεί όχι μόνο σαν πειραματόζωο σ' αυτό, την εποχή που το Φόρεϊν Οφις χρειαζόταν να κάμψει τις αντιδράσεις των εδώ κυβερνήσεων για το Κυπριακό, το '50 αλλά και σαν κορόιδο μετά το 1974 κάθε φορά που άφηνε περιθώρια υποχωρητικότητάς της είτε στις σχέσεις της με την Τουρκία είτε στο θέμα της βορειοηπειρωτικής κοινότητας είτε στο Σκοπιανό.
Οι ξένοι μεσολαβητές, καλοθελητές και διαπραγματευτές, που κατά καιρούς παρεμβαίνουν με την άδεια των ελληνικών κυβερνήσεων στην εξωτερική πολιτική της χώρας, με την αφελή προσμονή ότι θα βοηθήσουν στην ευνοϊκή λύση αυτών που λέγονται εθνικά θέματα, παίζουν το παιχνίδι στα δάχτυλα.
Το λαμπρό αυτό συστηματάκι εφαρμόζεται εδώ και λίγα χρόνια από τον Αμερικανό μεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς, απόγονο του ναυάρχου, που πληρώνεται ασταμάτητα για να προτείνει εκ μέρους του ΟΗΕ πώς θα ονομάζεται η πρώην Επαρχία του Βαρδάρη και πρώην Παιονία ως Μακεδονία με το στανιό!
Με το στανιό, φυσικά, εξαιτίας της αγραμματοσύνης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε συνδυασμό με μια τάση μεταξύ μεγαλοϊδεατισμού και ψωροκώσταινας.
Αφού, λοιπόν, οι υπεύθυνες υπηρεσίες και πολιτικοί παράγοντες εμπέδωσαν ότι η διεθνής κοινότητα δεν γεννήθηκε με περικεφαλαία, κατέχοντας το αρχαίο ελληνικό κλέος και ότι η διεθνής πολιτική δεν διαβάζει ιστορία, αλλά στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα, βρίσκονται σήμερα στη δυσάρεστη θέση να διαπραγματεύονται με τον απόγονο του Αμερικανού ναυάρχου και με τον απόγονο του Ηφαιστίωνα Νίκολα Γκρούεφσκι για το «Βόρεια Μακεδονία» με καπέλο, με τις φιγούρες μπαλαντέρ και με δυο τσιπ άνοιγμα.
Δεν υπάρχει, ίσως, γελοιωδέστερο πράγμα από τη διεθνή διπλωματία σε επίπεδο μεσολαβήσεων και διαπραγματεύσεων. Επειδή, σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση, όσα τελικώς συμφωνούνται είναι η τροφή για τις επόμενες συγκρούσεις. Επειδή, προκειμένου να συμφωνηθούν έχουν παραβιαστεί η κοινή λογική, τα πραγματικά περιστατικά, η ιστορία, οι επιθυμίες των διαπλεκομένων και, το σημαντικότερο: η λύση, που θα φέρει την αρμονική συμβίωση.
Στην παρούσα περίπτωση, ο κύριος Νίμιτς κομίζει τη «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» για διεθνή χρήση, χωρίς την υποχρέωση των κρατών να τη χρησιμοποιούν, και αναγνώριση -διά της πλαγίας- μακεδονικής εθνικότητας και μακεδονικής γλώσσας.
Δεδομένου ότι ακόμα και κατά Γκλιγκόροφ, η εθνικότητα είναι σλαβική και η γλώσσα καθαρά βουλγαρική, καταλαβαίνει και ο πιο αφελής ότι έχουμε να κάνουμε με τη με το στανιό δημιουργία ενός έθνους εκ του μη όντος, με έναν εξαιρετικά επικίνδυνο εθνικισμό-μαϊμού, με ένα ψέμα δηλαδή, που χτίζεται μόνο και μόνο για να σιτίζονται στο πρυτανείο και να παίζουν διεθνή ρόλο 100 πολιτικοί και 1.000 μετεμφυλιακοί φανατικοί από μίσος.
Ολους αυτούς, μαζί με την ολίγιστη ελληνική εξωτερική πολιτική, θα τους πληρώσουν την περίοδο των μελλοντικών εντάσεων και συγκρούσεων -γιατί πάντα έρχονται τέτοιες περίοδοι- τα εκατομμύρια των θεατών, που σήμερα παρακολουθούν το έργο κι απ' τις δύο πλευρές των συνόρων, θύματα στα χέρια αυτών που τους κυβερνούν.
Ο Μεγαλέξανδρος μπορεί να ήταν Ελληνας, αλλά το κράτος του δεν ήταν Ελλάδα. Αν και έτσι όπως διαλύθηκε μάλλον της έμοιαζε.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=62960
Οι πολιτικοί κρατούμενοι -πιθανώς και οι ποινικοί- είχαν πάντα μια ιστορία να λένε για να δείξουν τον τρόπο που μια δυστυχία μπορεί τεχνητά να μετατραπεί σε ευτυχία ή, πιο συχνά, τον τρόπο που οι εξουσίες κάνουν μια δυσμένη θέση να φαίνεται ευνοϊκή.
Σ' ένα κελί, λοιπόν, για δύο κρατούμενους διαμαρτύρονται οι πέντε κρατούμενοι ότι ασφυκτιούν κι ότι η ζωή τους είναι κόλαση. Μια μέρα ανοίγει η πόρτα του κελιού και οι φύλακες σπρώχνουν μέσα άλλους πέντε κρατούμενους. Οι δέκα εξεγείρονται, ουρλιάζουν, απειλούν κάθε μέρα. Τη δέκατη μέρα ανοίγει η πόρτα του κελιού και οι φύλακες βγάζουν τέσσερις κρατούμενους. Οι έξι εναπομείναντες ανάσαναν.
Το κόλπο είναι πολύ παλιό και τα τελευταία 50 χρόνια εφαρμόζεται με μεγάλη συχνότητα και ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία στη διεθνή διπλωματία.
Η Ελλάδα έχει χρησιμοποιηθεί όχι μόνο σαν πειραματόζωο σ' αυτό, την εποχή που το Φόρεϊν Οφις χρειαζόταν να κάμψει τις αντιδράσεις των εδώ κυβερνήσεων για το Κυπριακό, το '50 αλλά και σαν κορόιδο μετά το 1974 κάθε φορά που άφηνε περιθώρια υποχωρητικότητάς της είτε στις σχέσεις της με την Τουρκία είτε στο θέμα της βορειοηπειρωτικής κοινότητας είτε στο Σκοπιανό.
Οι ξένοι μεσολαβητές, καλοθελητές και διαπραγματευτές, που κατά καιρούς παρεμβαίνουν με την άδεια των ελληνικών κυβερνήσεων στην εξωτερική πολιτική της χώρας, με την αφελή προσμονή ότι θα βοηθήσουν στην ευνοϊκή λύση αυτών που λέγονται εθνικά θέματα, παίζουν το παιχνίδι στα δάχτυλα.
Το λαμπρό αυτό συστηματάκι εφαρμόζεται εδώ και λίγα χρόνια από τον Αμερικανό μεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς, απόγονο του ναυάρχου, που πληρώνεται ασταμάτητα για να προτείνει εκ μέρους του ΟΗΕ πώς θα ονομάζεται η πρώην Επαρχία του Βαρδάρη και πρώην Παιονία ως Μακεδονία με το στανιό!
Με το στανιό, φυσικά, εξαιτίας της αγραμματοσύνης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε συνδυασμό με μια τάση μεταξύ μεγαλοϊδεατισμού και ψωροκώσταινας.
Αφού, λοιπόν, οι υπεύθυνες υπηρεσίες και πολιτικοί παράγοντες εμπέδωσαν ότι η διεθνής κοινότητα δεν γεννήθηκε με περικεφαλαία, κατέχοντας το αρχαίο ελληνικό κλέος και ότι η διεθνής πολιτική δεν διαβάζει ιστορία, αλλά στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα, βρίσκονται σήμερα στη δυσάρεστη θέση να διαπραγματεύονται με τον απόγονο του Αμερικανού ναυάρχου και με τον απόγονο του Ηφαιστίωνα Νίκολα Γκρούεφσκι για το «Βόρεια Μακεδονία» με καπέλο, με τις φιγούρες μπαλαντέρ και με δυο τσιπ άνοιγμα.
Δεν υπάρχει, ίσως, γελοιωδέστερο πράγμα από τη διεθνή διπλωματία σε επίπεδο μεσολαβήσεων και διαπραγματεύσεων. Επειδή, σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση, όσα τελικώς συμφωνούνται είναι η τροφή για τις επόμενες συγκρούσεις. Επειδή, προκειμένου να συμφωνηθούν έχουν παραβιαστεί η κοινή λογική, τα πραγματικά περιστατικά, η ιστορία, οι επιθυμίες των διαπλεκομένων και, το σημαντικότερο: η λύση, που θα φέρει την αρμονική συμβίωση.
Στην παρούσα περίπτωση, ο κύριος Νίμιτς κομίζει τη «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» για διεθνή χρήση, χωρίς την υποχρέωση των κρατών να τη χρησιμοποιούν, και αναγνώριση -διά της πλαγίας- μακεδονικής εθνικότητας και μακεδονικής γλώσσας.
Δεδομένου ότι ακόμα και κατά Γκλιγκόροφ, η εθνικότητα είναι σλαβική και η γλώσσα καθαρά βουλγαρική, καταλαβαίνει και ο πιο αφελής ότι έχουμε να κάνουμε με τη με το στανιό δημιουργία ενός έθνους εκ του μη όντος, με έναν εξαιρετικά επικίνδυνο εθνικισμό-μαϊμού, με ένα ψέμα δηλαδή, που χτίζεται μόνο και μόνο για να σιτίζονται στο πρυτανείο και να παίζουν διεθνή ρόλο 100 πολιτικοί και 1.000 μετεμφυλιακοί φανατικοί από μίσος.
Ολους αυτούς, μαζί με την ολίγιστη ελληνική εξωτερική πολιτική, θα τους πληρώσουν την περίοδο των μελλοντικών εντάσεων και συγκρούσεων -γιατί πάντα έρχονται τέτοιες περίοδοι- τα εκατομμύρια των θεατών, που σήμερα παρακολουθούν το έργο κι απ' τις δύο πλευρές των συνόρων, θύματα στα χέρια αυτών που τους κυβερνούν.
Ο Μεγαλέξανδρος μπορεί να ήταν Ελληνας, αλλά το κράτος του δεν ήταν Ελλάδα. Αν και έτσι όπως διαλύθηκε μάλλον της έμοιαζε.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=62960
Posts
No comments:
Post a Comment