Ελπίζουμε και περιμένουμε..
Πηγή:Ίσες Αποστάσεις
Για το Μακεδονικό όσα και να γράψουμε θα είναι λίγα, το πρόβλημα πολύπλοκο με τις ρίζες του αρκετά πίσω στο παρελθόν. Η Ελλάδα όπως με όλα τα σημαντικά θέματα ακολούθησε τακτική στρουθοκαμηλισμού για χρόνια. Όταν με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το πρόβλημα έγινε πλέον φανερό δεν υπήρχε έτοιμο σχέδιο και η πολιτκή μας αναλώθηκε στη «λογική» του πολιτικού κόστους.
Ο Τίτο με την αναγνώριση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έκανε μια πολύ έξυπνη κίνηση. Ήξερε ότι εθνολογικά ο πληθυσμός της ΠΓΔΜ είχε πολλά κοινά στοιχεία με τους Βούλγαρους και θα μπορούσε εύκολα να αφομοιωθεί οδηγώντας το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας σε συρρίκνωση. Επομένως διαφοροποίησε την Vardarska Borovina σε «Λαϊκή Δημοκρατίας της Μακεδονίας» προσβλέποντας στην ενδυνάμωση της ιδιαίτερης ταυτότητας του πλυθυσμού και σε μια διαφοροποίησή του από τους Βούλγαρους θωρακίζοντας έτσι το έδαφος από τις έξωθεν επιρροές. Το δεύτερο σκέλος αυτής της κίνησης είναι η καλλιέργεια της πεποίθησης ότι η Μακεδονία είναι εν μέρει σκλαβωμένη από τους Έλληνες. Έτσι δημιούργησε τη βάση αλυτρωτικών τάσεων με απώτερο σκοπό την έξοδο στο Αιγαίο κάτι που θα είχε ιδιαίτερη γεωπολιτική και στρατηγική βαρύτητα. Ένα κράτος με πρόσβαση στην Αδριατική και στο Αιγαίο αποτελεί την ανατολική πύλη της Ευρώπης με αυξημένη σημασία.
Ο αλυτρωτισμός της ΠΓΔΜ (είναι αδόκιμο και στρουθοκαμηλικό να τους λέμε Σκοπιανούς) είναι κάτι που πρέπει να παρακολουθούμε μεν αλλά δεν είναι η πρώτιστη απειλή για την Ελλάδα. Η κάθε εδαφική αλυτρωτική τάση πρέπει να εκτιμάται ανάλογα με το αν είναι εφικτή.Με άλλα λόγια όσο έχουμε αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις δεν θα πρέπει να μας ανησυχούν οι ανόητες κορώνες των Σλαβομακεδόνων που γίνονται κυρίως για εσωτερική κατανάλωση και πλειοδοσία εθνικισμού. Το πρόβλημα για την Ελλάδα έγκυται κυρίως στην απώλεια πολιτισμικής κληρονομιάς . Αυτό είναι το πρώτο που θα πρέπει να μας ανησυχεί. Επειδή ζω στο εξωτερικό, μπορώ να έχω μια εικόνα του τι καταλαβαίνουν οι ξένοι όταν λέω τη λέξη Macedonia. Είναι φανερό ότι πλεόν έχει αποσυνδεθεί από την ελληνική έννοια του όρου και όλοι μα όλοι έχουν συνδέσει την λέξη αυτή με το κράτος της ΠΓΔΜ. Σήμερα το θέμα δεν είναι οι εδαφικές διεκδικήσεις του κράτους αυτού. Για το λόγο αυτό έχουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις και εν πάσει περιπτώσει ο καθένας μπορεί να έχει ό,τι «όραμα» θέλει, το αν το τολμήσει είναι άλλο θέμα. Οι Σλαβομακεδόνες μη μπορώντας να διεξάγουν πραγματικό πόλεμο, έχουν επιλέξει (με την αρωγή όσων έχουν ανάλογα συμφέροντα) τον πόλεμο της προπαγάνδας. Αυτό είναι το πεδίο στο οποίο πρέπει να αντεπιτεθούμε σα χώρα, και έχουμε τα μέσα να το κάνουμε: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.
Το πρόβλημα βέβαια περνάει και μέσα από την ονομασία της ΠΓΔΜ.Για μένα ένας δίκαιος συμβιβασμός θα ήταν το όνομα “Σλαβομακεδονία” και εξηγούμαι γιατί: Το κράτος της ΠΓΔΜ γεωγραφικά ανήκει στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας οπότε γεωγραφικά μπορεί να σταθεί το συνθετικό Μακεδονία. Εθνολογικά δε, κυριαρχεί το σλαβικό στοιχείο οπότε το όνομα περιγράφει την πραγματικότητα. Το σκέτο Μακεδονία περικλύει πολύ περισσότερα στοιχεία από τα οποία δικαιούνται οι γείτονες κυρίως ιστορικά και αν ένα κράτος σήμερα μπορεί να συνδεθεί με την ιστορία της Μακεδονίας αυτό είναι η Ελλάδα. Προκύπτει από πάμπολλα ιστορικά στοιχεία τα οποία είναι άσκοπο να τα αναφέρουμε ξανά.
Η προπαγάνδα της ΠΓΔΜ κυρίως αποσκοπεί στο να πείσει ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες http://faq.macedonia.org/history/badian.html «διυλίζοντας τον κόνωπα» και προσπαθώντας να βρεί μικροδιαφορές που όύτως ή άλλως υπήρχαν και μεταξύ των πόλεων κρατών της αρχαίας Ελλάδας. Πολλές αναφορές γίνονται στον όρο «βάρβαροι» που απέδιδαν οι Αθηναίοι στους αρχαίους Μακεδόνες επιχείρημα που έχουμε αντικρούσει αφού οι Αθηναίοι υποτιμούσαν τους μη δημοκρατικούς λαούς όπως τους Μακεδόνες που δεν είχαν δημοκρατία αλλά ήταν Βασίλειο. Αντίθετα αν κάποιος δε μείνει σε τέτοιες επιλεκτικές αναφορές θα διαπιστώσει ότι τα στοιχεία που ενώνουν τους αρχαίους Μακεδόνες με τους αρχαίους Έλληνες είναι πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν.
Προσπαθούν λοιπόν οι Σλαβομακεδόνες να αποσυνδέσουν την Αρχαία Ελλάδα από τη Μακεδονία αλλά από την άλλη δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι ίδιοι έχουν κάποια σχέση, εκτός από την γεωγραφική, με την Αρχαία Μακεδονία. Είναι σα να προσπαθούν να πούν η Αρχαία Ελλάδα και η Αρχαία Μακεδονία απέχουν μεταξύ τους 1 μέτρο αλλά από την άλλη δε βλέπουν ή δε θέλουν να δούν ότι οι ίδιοι απέχουν από την Αρχαία Μακεδονία 100 χιλιόμετρα!
Στο Μακεδονικό πρόβλημα η Ελλάδα πρέπει να θέσει αντικειμενικούς σκοπούς και κυρίως να αγωνιστεί σοβαρά για αυτούς σε διεθνές επίπεδο, όχι σε εθνικό δηλαδή πατριωτικές κορώνες που μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Ο αντικειμενικός σκοπός πρέπει να είναι να μην κατοχυρωθεί στη συνείδηση του μέσου Ευρωπαίου ότι Μακεδονία + Αρχαία Μακεδονία + Μέγας Αλέξανδρος = ΠΓΔΜ.
Δυστυχώς με την παθητική πολιτική του στρουθοκαμηλισμού και του πολιτικού κόστους έχει συμβεί ακριβώς αυτό σήμερα. Οι συνιστώσες του προβλήματος δεν είναι μόνο το όνομα της χώρας (το πιο «εύκολο» να επιλυθεί) , αλλά κυρίως της γλώσσας και της ταυτότητας.
Όνομα
Το πώς θα λέγεται το κράτος είναι ένα θέμα που επιδέχεται συζήτηση και εδώ η επιχειρηματολογία της Ελλάδας μπορεί να ισακουστεί σε διεθνές επίπεδο.Υπάρχουν τα γεωγραφικά επιχειρήματα, ότι δηλαδή Μακεδονία δεν είναι μόνο ΠΓΔΜ αλλά το 50% της Μακεδονίας ως ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής είναι Ελλάδα όπως επίσης τα ιστορικά και πολιτισμικά επιχειρήματα. Από αυτά μπορεί να υποστηρικτεί η θέση ότι ένα κράτος όπως η ΠΓΔΜ δεν μπορεί να μονοπωλεί ένα όνομα όπως της Μακεδονίας και αν μη τι άλλο θα πρέπει να προστεθεί ένα συνθετικό (Βόρεια Μακεδονία, Σλαβομακεδονία).
Γλώσσα και ταυτότητα
Το ακανθώδες θέμα όμως είναι της ταυτότητας και της γλώσσας. Εδώ φοβάμαι ότι δε μπορούν να γίνουν πολλές διαπραγματεύσεις γιατί είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού. Στο εξωτερικό (γιατί όπως είπαμε το παιχνίδι παίζεται σε διεθνές επίπεδο) έχει πλέον εμπεδωθεί ο συσχετισμός Μακεδόνας = πολίτης της ΠΓΔΜ. Ακόμα και γειτονικές μας χώρες όπως η Ιταλία που θα περιμέναμε να ήταν πιο ενημερωμένες θεωρούν το Μακεδόνας ως πολίτης της ΠΓΔΜ. Η όποια επιχειρηματολογία προσκρούει στο θέμα του ανθρωπίνου δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού. Το να προσπαθήσεις να εξηγήσεις ότι ουσιαστικά η μακεδονική ταυτότητα είναι δημιούργημα του Τίτο είναι μεν ενδιαφέρον από ιστορικής άποψης, από πρακτικής όμως δεν αλλάζει κάτι διότι παραμένει η ανάγκη να προσδιοριστεί κάπως αυτός ο λαός σήμερα ανεξάρτητα από το παρελθόν. Και ο προσδιορισμός τους δεν μπορεί να είναι διαφορετικός από αυτό που ορίζουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους εδώ και περίπου 100 χρόνια. Είναι όπως με τις υιοθεσίες παιδιών. Ακόμα και αν ένα παιδί μάθει μετά από χρόνια ότι υιοθετήθηκε, δεν παύει να θεωρεί ουσιαστικούς γονείς του τους θετούς γονείς που το μεγάλωσαν και όχι τους βιολογικούς. Έχω δοκιμάσει να μιλήσω με πολίτη της ΠΓΔΜ για το θέμα του Τίτο κλπ αλλά σου λέει ότι κι έτσι αν είναι εγώ τώρα – σήμερα – αισθάνομαι «Μακεδόνας» δηλαδή ούτε Έλληνας ούτε Βούλγαρος ούτε Σέρβος.
Από την άλλη ο Ευρωπαίος πολίτης όταν κάποιος του συστηθεί ως Μακεδόνας, δεν θα κάτσει να αναλύσει αν ιστορικά, πολιτισμικά κλπ κλπ έχει το δικαίωμα να λέγεται έτσι. Δέχεται τον όρο Μακεδόνας όπως δεχόμαστε το όνομα κάποιου που μάς συστήνεται ως «Γιάννης». Με αυτόν τον τρόπο έχει δημιουργηθεί ένα status quo που η Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να ανατρέψει.
Το δίλλημα: Συμβιβασμός τώρα ή αναμονή για καλύτερο momentum;
Δυστυχώς η ιστορία από το 1990 μέχρι σήμερα απέδειξε ότι η αναμονή έφερε καταστρεπτικά αποτελέσματα. Σήμερα έτσι όπως έχουν τα πράγματα, ένας συμβιβασμός με το όνομα Σλαβομακεδονία για κράτος, γλώσσα και ταυτότητα θα μπορούσε να θεωρηθεί μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα. Στις αρχές του 90 με το Γκλιγκόρωφ ήταν απόλυτα εφικτός και δεν απειλούσε τα συμφέροντα της Ελλάδας. Η απόρριψή του όμως έθρεψε το «Μακεδονισμό» και άφησε χρόνο στην ΠΓΔΜ να σκληρήνει τη στάση της με την άνοδο του VMRO–DPMNE στην εξουσία. Ο εθνικισμός φυσικά είναι βούτυρο στο ψωμί κάθε νεοσύστατου κράτους καθώς η παρουσία ενός εχθρού συσπειρώνει τους πολίτες απομακρύνωντας την κοινή γνώμη από τα καθημερινά προβλήματα.
Η Ελλάδα και κυρίως ο Σαμαράς έπαιξε το χαρτί της αναμονής γιατί εκτιμούσε ότι το κράτος της ΠΓΔΜ θα διαλυόταν οπότε το πρόβλημα θα λυνόταν ως δια μαγείας. Διαψεύστηκε οικτρά γιατί η περιοχή έχει λάβει γεωπολιτική σημασία (βλέπε βάση Bondsteel στο Κόσοβο, βλέπε αγωγός AMBO) με αποτέλεσμα οι αμερικανοί όχι μόνο να μη θέλουν να διαλυθεί αλλά να αντίθετα να επιδιώκουν την μέγιστη σταθερότητα εφόσον στην γύρω περιοχή υπάρχουν γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Εξού και η αδιαλλαξία της ΠΓΔΜ. Βλέπουν ότι το momentum τους ευννοεί αφού απέκτησαν σημασία οπότε γιατί να είναι διαλλακτικοί ; Υπο αυτό το πρίσμα η κάθε αναμονή για «καλύτερες μέρες» είναι εναντίον μας γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να έρθουν στο εγγύς μέλλον αλλά ούτε στο απώτερο. Δυστυχώς μετά απο χρόνια στρουθοκαμηλισμού πρέπει να δούμε όχι το τι θα ήταν σωστό ή τι μας αρέσει αλλά ποιό είναι το καλύτερο που μπορούμε να πετύχουμε γιατί καλώς ή κακώς αυτοί οι άνθρωποι είναι δίπλα μας και δεν πρόκειται ούτε να φύγουν ούτε να … εξαϋλωθούν.
Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα σήμερα.
Να προσπαθήσει καταρχάς να ανατρέψει την εδραιωμένη άποψη Μακεδονία = ΠΓΔΜ. Όσοι λένε να μη δεχτούμε ονομασία με τον όρο Μακεδονία εθελοτυφλούν ή ακόμα χειρότερα πουλάνε ψευτοπατριωτισμό για εσωτερική κατανάλωση. Πραγματικά πατριωτική στάση, έτσι όπως έχουν έρθει σήμερα τα πράγματα, είναι μια ρεαλιστική θεώρηση του προβλήματος υπο το πρίσμα του «το μη χείρον βέλτιστον».
- Το χειρότερο σενάριο είναι να αναγνωριστεί και από τον ΟΗΕ η ΠΓΔΜ με το όνομα Μακεδονία καθώς και η γλώσσα και η εθνικότητα.
- Το καλύτερο είναι να καθιερωθεί σύνθετη ονομασία έναντι όλων τόσο για το όνομα του κράτους όσο και για τη γλώσσα και εθνικότητα.
- Το πιο εφικτό είναι να πετύχουμε συμβιβασμό για αλλαγή του ονόματος του κράτους σε σύνθετη ονομασία (Βόρεια Μακεδονία) αλλά όχι και γλώσσας και εθνικής ταυτότητας.
Η πολιτική που ακολουθείται σήμερα είναι λοιπόν σωστή αφού στοχεύει στο πιο εφικτό σενάριο.Το Μακεδονικό ζήτημα είναι ελάσσονος σημασίας σε σχέση με τη Θράκη και το Αιγαίο οπου διακυβεύβονται μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα (Μουσουλμανική μειονότητα δυτικής Θρακης, πετρέλαιο στο Αιγαίο,καθορισμός ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας κλπ) και εκεί όπου τίθεται θέμα αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας (βραχονησίδες, Καστελλόριζο, νήσος Ρω κλπ) καθώς και το Κυπριακό. Το Μακεδονικό εδώ και χρόνια τσαλακώνει το πρεστιζ της Ελλάδας και κοστίζει διπλωματικό κεφάλαιο μειώνοντας την επιρροή μας σε άλλα ζητήματα στη διεθνή σκακιέρα, πολύ πιο σημαντικά για το μέλλον της χώρας. Όταν έχεις πολλά μέτωπα ανοιχτά φθείρεται η θέση σου και αποδυναμώνεσαι ως παράγοντας στις διεθνείς εξελίξεις.
Από την διαιώνισή του κερδίζει μόνο η ΠΓΔΜ που βλέπει ολοένα και πιο πολλές χώρες να την αναγνωρίζουν ως Μακεδονία (τελευταία η Ανδόρρα και έρχονται άλλες 4 Αφρικανικές χώρες) κάτι το οποίο πλέον έχει λάβει τη μορφή ντόμινο. Είναι φυσικό επακόλουθο μετά απο τόσα χρόνια.Όσο το κράτος τους αναπτύσσεται και συνάπτει εμπορικούς και διπλωματικούς δεσμούς, τόσο δημιουργούνται νέα τετελεσμένα. Ο μοχλός πίεσης είναι η είσοδος της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. εκεί θα πρέπει να ασκήσουμε τις πιέσεις. Αν μπουν σε αυτούς τους οργανισμούς με το όνομα Μακεδονία το παιχνίδι θα έχει χαθεί μια για πάντα.
Ενεργή παρουσία στο διαδίκτυο και σε επίπεδο μουσείων
Το πρώτο σκέλος της πολιτικής μας θα πρέπει να είναι να σταματήσουμε το ποτάμι της αναγνώρισης Μακεδονία = ΠΓΔΜ στο Βόρεια Μακεδονία = ΠΓΔΜ. Είναι ένα βήμα ενάντια στη ροή. Περισσότερα προς το παρόν σε αυτό το επίπεδο δε μπορούμε να κάνουμε. Η κοινή γνώμη πρέπει να προετοιμαστεί για το Βόρεια Μακεδονία ως την καλύτερη δυνατή λύση.
Το δεύτερο βήμα είναι μια πιο ενεργή παρουσία των ελληνικών θέσεων στο διαδίκτυο. Πρόσφατα η wikipedia αναγνώρισε ότι ο όρος Μακεδονία δεν σημαίνει μόνο ΠΓΔΜ και διαχώρισε την Ελληνική μακεδονία και την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή http://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia. Αυτό αποτελεί μια πολύ σημαντική νίκη στην προσπάθεια να μην εδραιωθεί το Μακεδονία = ΠΓΔΜ και μάλιστα προέρχεται από έλληνες bloggers (ναι αυτούς, τους κακούς!) Ταυτόχρονα το υπουργείο πολιτισμού θα μπορούσε να οργανώσει στο εξωτερικό εκθέσεις Μακεδονικού πολιτισμού. Έχουμε το τεράστιο επιχείρημα του μακεδονικού πολιτισμού και δεν το χρησιμοποιούμε.Έτσι μπορεί να επανασυνδεθεί στη συνείδηση του Ευρωπαίου η έννοια Μακεδονία με τον Ελληνισμό και η έννοια Σλαβο ή Βόρειος Μακεδονία με το κράτος της ΠΓΔΜ. Για κάποιους αυτες οι απόψεις ίσως φαίνονται εθνικά μειοδοτικές. Εγω νομίζω οτι όταν κάποιος έχει ένα κακοήθη καρκίνο είναι προτιμότερο να θυσιάσεις ένα μέρος του οργανισμού,ένα μέλος,όσο είναι καιρός παρά να το αφήσεις να προχωρήσει ελπίζοντας σε ένα θαύμα καταδικάζοντας τον ασθενή….
ΥΓ το άρθρο το βρήκα στο ταχαλια
Posts
No comments:
Post a Comment